Deprem Geldiğinde Kimse “Zengin” Değildi

Bazı insanlar vardır; ceplerinde servet, gözlerinde kibir taşırlar. Fakire uzaktan bakar, ihtiyaç sahibini hor görür, sokakta üşüyene dönüp selam vermezler. Onlara göre hayat; para kazananla ezilen arasında kurulmuş soğuk bir sistemdir. Hele ki İstanbul’da bir ev sahibi olmuşsa, kendini küçük bir tanrı gibi görmeye başlar:

KOrayı dilediğince yükseltir, insanları evinden değil, hayatından kovar. Ama ne oldu? Yerin altı bir gece öfkeyle kıpırdadı. Deprem geldi. Ve o anda kimse zengin değildi. İşte o kibirli rezidansların önünde şimdi aynı battaniyeye sarılmış insanlar var. Altında son model arabası olanla, kamyon kasasında hayata tutunmaya çalışan aynı ekmeği bölüşüyor.Çünkü toprak sarsıldığında mal da, mülk de, mevki de anlamını yitiriyor. İlahi adaletin böylesi sessiz ama net tokatları vardır. Ne bağırır, ne çağırır. Ama gelir, yerini bulur. Tıpkı şimdi olduğu gibi. Bu satırları bir duvarın dibinde bekleşen, gökyüzüne bakan ve içinden sadece şunu geçiren binlerce insan adına yazıyorum:

 “Bize reva görülen bu zulmü yapanlar şimdi yanımızda. Fark var mı? Yok.” Ey ev sahipleri! Kiraları yüzde üç yüz artırırken bir annenin evladına mama alamadığını düşündünüz mü? O evin bir yuva değil, bir cehenneme döndüğünün farkına vardınız mı? Şimdi siz de dışardasınız. Soğuk aynı, korku aynı, çaresizlik aynı...

O hâlde bir düşünün: Sahip olduğunuz şeyler gerçekten size mi aitti? Yoksa bir emanet miydi? Şimdi vakit, sadece binaları değil, kalpleri de onarma vaktidir. Beton dökmeden önce, merhamet ekmenin zamanı. Çünkü bu şehir; ne sadece zenginlerin ne sadece fakirlerin... Bu şehir, insan olan herkesindir. Ve asıl sahip, yalnızca Allah’tır.