Herkes kendi ayıbının hamalıdır. Kusur arayan heybesine baksın "Heybesine Baksın İnsan..."

Her insan bir heybeyle dolaşır hayatta... Kimi sırtında taşır onu, kimi ruhunun tam ortasında. Kimi de unutur taşıdığını…

Ama o heybe hiç unutmaz seni. Orada biriktirdiklerin, söylediklerin, sustukların, yaptığın hatalar, saramadığın yaralar…

Hepsi seninle gelir, seninle yaşar. Kusur aramak kolay. Parmağını uzatıp “Sen!” demek kolay… Ama o parmağın diğer üçü sana dönüyorsa, biraz düşünme vaktin gelmiştir dostum.

İnsan önce kendi hatasının hamalı olmalı. Önce aynaya bakmalı; “Ben nerde kırdım?” “Ben kimi unuttum?”

 “Ben hangi sevgiyi hiçe saydım?” demeli… Çünkü en kolay taş, başkasına atılandır. Ama en kıymetli yürek, kendi taşını taşıyandır. Hani derler ya, “Bir gönlü kırdıysan, bin kere özürle de onaramazsın.”

 İşte bu yüzden, kendi heyben doluyken başkasının kusurunu sayma. Sayarsan, kendi yükünü unutur, başkalarının yıkıntısında kaybolursun.

Gerçek olgunluk, kendi nefsine ayna tutmaktır. Kendi karanlığını tanımadan başkasına güneş olamazsın. Ve unutma: Kusur aramak seni büyütmez… Ama kusurunu kabul etmek, seni insan eder.