Ey İnsan Oğlu: Dik Dur ve Onurunu Koru

Ey İnsan Oğlu...

 Ey insan oğlu, sana sesleniyorum! Hayatın darbeleriyle sarsıldığında, Fırtınalar önünde eğilmek kolay gelir belki, Ama unutma, eğildiğin an boynun bağlanır, Bir daha kalkmak isterken dizlerin titrer, Başını kaldırmak hayal olur sana.

Onur nedir bilir misin? Onur, karanlık gecede yıldız gibi parlamaktır, Sana karşı duran dünyaya inat, Dimdik durabilmektir.

Ne zenginlik, ne güç, ne şan, Onur, sadece insanın kendisine verdiği değerdir. Ey insan oğlu, omurgan senin varlığındır, Eğilirsen, omurgan kırılır. Kim bilir, bir daha doğrulmak isterken, Hayat sana o fırsatı tanır mı?

Yıkılma, eğilme, pes etme! Dünyanın ağırlığı omuzlarında olsa bile, Başını dik tut, karşında gökyüzü olsun. Belki bazen yalnız hissedersin, Belki dizlerin titrer, yüreğin yanar, Ama unutma, yalnız olmak da bir onurdur, Boyun eğmekten daha iyidir. Eğildiğinde ruhun zincire vurulur, Kalkmak istersen o zincir seni boğar. Ey insan oğlu, sana bir öğüt: Hayat zor olsa da, adil olmasa da, Onurunu hiçbir şeye değişme.

Yıldızlar nasıl hep gökyüzünde parlıyorsa, Sen de öyle parlamalısın, karanlığa inat. Düşersen, dizlerin kanasa da kalk!

Ama asla eğilme, asla pes etme. Çünkü başını kaldırmak, Bir gün tüm dünyaya meydan okumaktır. Unutma, onurunu kaybeden her şeyini kaybeder, Ama onurunu koruyan,

Dünyayı kaybetse de kendisini kazanır. Ey insan oğlu, onurlu yaşa, Eğilme, boyun eğme, dimdik dur! Çünkü bu hayat senin, Ve sen sadece kendine hesap verirsin.